Κανείς μας δεν πρόκειται να ξεχάσει το μαύρο καλοκαίρι του 1996, όταν οι Τούρκοι έδειξαν για ακόμη μια φορά το πραγματικό τους πρόσωπο. Ήταν τότε, 11 του Αυγούστου, που κατά τη μεγάλη αντικατοχική πορεία των Μοτοσυκλετιστών που η τουρκική θηριωδία φόνευσε βάναυσα στη Δερύνεια τον Τάσο Ισαάκ, ο οποίος είχε σπεύσει να σώσει έναν συμπατριώτη μας από το μένος των Γκρίζων Λύκων.
Τρεις μέρες αργότερα, πέφτει στον ίδιο χώρο, ο Σολωμός Σολωμού, θύμα ενός δειλού Τούρκου, αξιωματούχου του ψευδοκράτους, που τον πυροβόλησε καθώς ο ήρωας σκαρφάλωσε στον ιστό του τουρκικού φυλακίου για να κατεβάσει την ειδεχθή σημαία με την ημισέλινο.
Δύο θυσίες οι οποίες παραμένουν ανεξίτηλες στον αγώνα για την απελευθέρωση. Όχι μόνο απέδειξαν πόσο συγκλονιστικά αντιδρούν οι Έλληνες και αψηφώντας κάθε κίνδυνο κοιτούν κατάμματα τον εχθρό και το θάνατο αλλά ταυτόχρονα δείχνουν την πικρή αλήθεια: Με τον Τούρκο δεν χωρούν συμβιβασμοί και η κατ΄ευφημισμόν υποταγή, η λεγόμενη “ελληνοτουρκική φιλία” και “επαναπροσέγγιση”.
Επομένως,η διαπραγμάτευση μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας αποτελεί προσβολή και χλευασμό στη μνημη των νεκρών που δεν θυσιάστηκαν για τη συνθηκολόγηση με τους Τούρκους εισβολείς και στην παραχώρηση των εθνικών εδαφών μας στο έλεος του νεο-Οθωμανισμού.
Μοναδική οδός για τη δικαίωση του Ελληνισμού και των ηρώων του που παραμένουν από το 1974 και το 1996 αδικαίωτοι, είναι η αποτίναξη του τουρκικού ζυγού από το νησί μας και λευτεριά του νησιού μας, με τη γαλανόλευκη να ξανακυμματίσει στην Κερύνεια, στην Αμμόχωστο και στον Απόστολο Ανδρέα. Αυτό, άλλωστε είναι και το καταλληλότερο μνημόσυνο που θα αναπαύσει πραγματικά τις ψυχές τους, οι οποίες φωτίζουν το δύσκολο αγώνα μας.
Γραφείο Τύπου ΕΦΑΕΦΠ
