Αύριο συμπληρώνονται δύο χρόνια, από τη θλιβερή εκείνη μέρα που το σαθρό σύστημα υπό την Προεδρία Δημήτρη Χριστόφια σκόρπισε τον όλεθρο με την έκρηξη στη ναυτική βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» που έντυσε στα μαύρα 13 οικογένειες συμπατριωτών μας. Χθες, μετά το πέρας της δίκης για τη φονική έκρηξη, το ίδιο καρκινωματώδες σύστημα, φρόντισε με την απόφασή του να φονεύσει τους 13 ήρωες για άλλη μια φορά με την αθώωση αρκετών από τους κατηγορουμένους.
Τραγελαφική δε, ήταν η αθώωση του Μάρκου Κυπριανού, μόνιμου παραστάτη του Νίκου Αναστασιάδη στην προεκλογική του εκστρατεία, με την πρόφαση ότι ακολουθούσε τις εντολές του Δημήτρη Χριστόφια. Αυτόματα όμως, επιβαρύνεται για ακόμη μια φορά, ο κατ’ εξοχήν ένοχος για την μεγαλύτερη καταστροφή που έπληξε την Κύπρο μετά το 1974, που δεν είναι άλλος από τον τέως Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο οποίος, πλήρως προστατευόμενος από τις ζυριχικό Σύνταγμα, συνεχίζει να κυκλοφορεί ελεύθερος, αφού οι ευθύνες του είναι καθαρά «πολιτικές». Και εξακολουθεί να προκαλεί με την αναίδειά του, τους συγγενείς αλλά και τον κόσμο που βλέπει με οργή τα συντρίμια της διακυβέρνησής του, από το βήμα των στημένων μνημόσυνων που διοργανώνει το κόμμα του για να αποκαταστήσει το όνομά του «μεγάλου» ηγέτη του.
Πώς όμως δέχεται η πολιτεία την δικαιολόγηση της «πολιτικής» ευθύνης; Γίνεται σε μια χώρα που θέλει να παρουσιάζεται εκσυγχρονισμένη, εξευρωπαϊσμένη και με δήθεν ηγέτη να ανέχεται αυτή την κατάσταση; Όταν ένας Πρόεδρος έχει σαφείς και αναγνωρισμένες από όργανα του κράτους, ευθύνες στην καταστροφή που προκάλεσαν τα φονικά εμπορευματοκιβώτια και στο θάνατο 13 πολιτών που ορκίστηκε να προστατεύει στην αρχή της θητείας του, τότε η «πολιτική» ευθύνη δεν πρέπει να αποτελεί σωσίβιο για την ηλιθιότητα των ηγετών. Πρέπει να αποτελεί τη βαρύτερη των ηγεμονικών αμαρτιών ενός πολιτικού και να επισύρει τις πιο σοβαρές των ποινών, ως παράδειγμα προς αποφυγήν άλλων «αμαρτιών» που θα θέλουν να υποπέσουν μελλοντικοί ηγέτες.
Γνωρίζουμε όμως πολύ καλά την γενεσιουργό δύναμη της ατιμωρησίας στην Κύπρο, αλλά και στον Ελληνισμό γενικότερα. Σε ένα σύστημα που έχει καταντήσει το σαράκι που θα κατασπαράξει το λαό του, αυτοί που πλέον έχουν καταστεί η κυβερνούσα ελίτ των κομμάτων, είναι όλοι εξ ίσου ικανοί για τις ίδιες καταστροφές, κλοπές και σκάνδαλα των προκατόχων τους. Επομένως η ατιμωρησία, την οποία πρώτοι αυτοί μεταξύ τους καθιερώνουν, είναι ο δικός τους τρόπος για άτυπη νομιμοποίηση των εγκλημάτων τους. Γιατί μοναδικός τους τρόμος είναι η τιμωρία: Η τιμωρία του ενός που θα αποτελέσει την απαρχή για την τιμωρία ΟΛΩΝ τους.
Παράλληλα, δεν μπορούμε να μην τονίσουμε και το μοναδικό σημείο-παρηγοριά για τους συγγενείς των θυμάτων: Μετά από δύο χρόνια λοιδορίας, ύβρεων και συνεχούς υποτίμησης της θυσίας των ηρωικών νεκρών που έπεσαν στη γραμμή του καθήκοντος, η δίκη διασαφήνισε πως ουδεμία ευθύνη είχαν στην όλη πορεία προς την καταστροφή. Αυτό το σημείο πρέπει να αποτελέσει σταθμό για την μελλοντική δικαίωση. Αρκετά σκύλευσαν τη μνήμη των νεκρών κάποιοι πολιτικοί χώροι και δη το ΑΚΕΛ, στην προσπάθειά του να «εξαγνίσει» τον Χριστόφια από τη δολοφονία. Οι ήρωες που είχαν δοξαστεί στις μνήμη του κόσμου, πλέον αποκαθίστανται και από το δικαστήριο, για να κλείσουν τα στόματα των θρασύδειλων πολιτικών εμπρηστών που έφεραν την καταστροφή και το θάνατο στο νησί μας.
Ως Ενιαίος Φορέας Αυτόνομων Ενωτικών Παρατάξεων σαφώς και δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι από τη συνολική εικόνα της δίκης, και άσχετα με τη νομική της ερμηνεία θα παλέψουμε στο πλευρό των συγγενών των ηρωικών θυμάτων για τη δικαίωσή τους και την ολοκληρωτική απονομή δικαιοσύνης, που αποτελεί και τη δικαίωση όλων μας. Είμαστε βέβαιοι πως σε κάποια γραφεία του προηγούμενου κυβερνώντος κόμματος, οι ένοχοι τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση με την δικαστική απόφαση αλλά τους υπενθυμίζουμε μια αλήθεια που ούτε και αυτοί δεν μπορούν να αγνοήσουν: Έστι δίκης οφθαλμός ος τα πανθ’ορά!
Γραφείο Τύπου ΕΦΑΕΦΠ
