40 χρόνια κατοχής. 40 χρόνια ανοχής του εγκλήματος. 40 χρόνια ανοχής των λανθασμένων χειρισμών επί του κυπριακού προβλήματος. 40 χρόνια αποδοχής ότι το κυπριακό αποτελούσε δικοινοτικό πρόβλημα και ότι πρέπει να βρεθεί «λύση» σε αυτά τα πλαίσια.
Αυτός είναι ο ένας τρόπος να βλέπεις το ζήτημα…
Εμείς όμως επιλέγουμε να θυμόμαστε!
Εισέβαλαν στο νησί, το ξεχνάς; (Πως μπορείς; 40 χρόνια τώρα οι σειρήνες το πρωί της 20ης Ιουλίου πως σε αφήνουν να ξεχάσεις;)
Βίασαν τις γιαγιάδες μας, τις μανάδες μας και τις αδερφές μας, το ξεχνάς;
Σκότωσαν τους αδερφούς μας, το ξεχνάς;
Φυλάκισαν, βασάνισαν και αιχμαλώτισαν τους παππούδες μας, το ξεχνάς;
Λεηλάτησαν κάθε τι ιερό, το ξεχνάς;
Αν ξεχνάς, πως μπορείς να ξεχνάς και αν δεν ξεχνάς, πως μπορείς να το δέχεσαι παθητικά;
Είναι αδιανόητο πως σήμερα 40 χρόνια μετά από αυτή τη μαύρη και τραγική στιγμή της ιστορίας του νησιού μας, η αδιαφορία και η άγνοια κατάφεραν να υπερνικήσουν τον πόνο και την αγανάκτηση για την εγκληματική αυτή πράξη της Τουρκίας. Από τις 20 Ιούλη του 1974 η Τουρκία υπέδειξε το πραγματικό της πρόσωπο και έβαλε σε πλεύση τα μεγαλεπήβολα σχέδια της για τη διχοτόμηση του νησιού και τη δημιουργία δύο ανεξάρτητων κρατών εντός μιας ενιαίας γης. Εξάλλου σύμφωνα με τις εκθέσεις Νιχάτ Ερίμ εκεί θα επικεντρώνονταν όλες οι μακροχρόνιες επιδιώξεις της στο Κυπριακό ζήτημα. Χρησιμοποιώντας έτσι τη δήθεν ανάγκη για αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης στο νησί, κάνει την ειρηνευτική παρέμβαση της με κάθε άλλο παρά ειρηνικό τρόπο. Με παρόμοιο τρόπο συνεχίζει μέχρι σήμερα να διεκδικεί τα εδάφη που παράνομα ήρθαν στην κατοχή της. Τα εδάφη μας που παράνομα επίσης εποικίζει, τα κεκτημένα μας που ανενόχλητα καταπατά, την κληρονομιά μας που αδίστακτα βεβηλώνει. Το τραγικό είναι ότι οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες, από το 1974 μέχρι σήμερα, το επιτρέπουν. Μήπως βολεύει ορισμένους από εμάς να ξεχνάμε τελικά; Αναρωτήσου λοιπόν τι γίνεται πίσω από τις κλειδαρότρυπες των συνομιλιών και τι λέγεται στα επαναπροσεγγιστικά δείπνα. Πως ξαφνικά αντιστράφηκαν οι ρόλοι και αφαιρέθηκαν οι μάσκες; Πως η Κύπρος από θύμα έγινε θύτης και η γενοκτόνος Τουρκία από εγκληματίας πολέμου αυτοαναιρήθηκε και αγορεύεται τώρα ως συγκυρίαρχος σε ολόκληρο το νησί; Μετά αποφάσισε πως θέλεις εσύ να κινηθείς.
Εμείς, είμαστε εδώ στις επάλξεις του αγώνα ατάραχοι. Δε ξεχνάμε και ούτε πρόκειται. Γιατί η αδικία τιμωρείται και κάποιος πρέπει να τους το υπενθυμίζει. Διεκδικούμε αυτά που μας έκλεψαν και μας στερούν τόσα χρόνια. Η ψυχική δύναμη και το σθένος που χρειάζεται για το δύσκολο αυτό αγώνα έρχεται μέσα από την ιστορία του Έθνους μας. Ιστορία ελεύθερη από λησμονιά και συμβιβασμό. Γνωρίζουμε ότι ο αγώνας για την Απελευθέρωση είναι ο δύσκολος δρόμος και επιθυμούμε να τον ακολουθήσουμε. Οι περιστάσεις επιβάλλουν την αναθεώρηση όλων όσων έχουν επιτελεστεί μέχρι σήμερα για εμάς, χωρίς όμως εμάς. Γιατί για να αποκατασταθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των μόνιμων κατοίκων της Κύπρου, επιβάλλεται να βρεθεί δίκαιη λύση. Δίκαιη λύση σημαίνει μόνο Απελεύθερωση και η απελευθέρωση ξεκινά από τον κάθε ένα από εμάς ξεχωριστά. Για να έρθει η αλλαγή που απαιτείται και για να δομηθούν γερές βάσεις για τον αγώνα, πρέπει αρχικά να αποβληθούν όλα τα κομματικά κατάλοιπα και η νοοτροπία του ηττημένου. Τα συμφέροντα μας βρίσκονται μακριά από τα δικά τους και ήρθε η ώρα να πάρουμε το μέλλον μας στα χέρια μας. Η ανοχή δεν αποτελεί πλέον επιλογή. Η δικαίωση είναι η μόνη μας επιλογή αλλά και το χρέος μας. Τη στιγμή που θα το αντιληφθείς, θα νιώσεις δυνατός και το βάρος της ευθύνης θα είναι μικρό μπροστά στην ανάγκη για να δράσεις. Τότε και μόνο τότε θα μπορείς να πεις ότι πραγματικά δεν ξεχνάς. Γιατί το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ απέκτησε στην Κύπρο μας, άλλο διαφορετικό νόημα. Το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ σημαίνει πραγματικά ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ. Αγωνίζομαι, σημαίνει ξεβολεύομαι και αντιδρώ. 40 χρόνια ήταν αρκετά. Τώρα ήρθε η ώρα να το αποδείξουμε!
ΚΥΠΡΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ!
Εκ του Δ.Σ.
