Η ενημέρωση ξεκίνησε νωρίς το πρωί της Πέμπτης και συνεχίστηκε μέχρι αργά το απόγευμα. Η έκθεση φωτογραφίας μαρτυρούσε την εισβολή και την συνεχιζόμενη κατοχή, τα βάσανα που υπέστη ο λαός μας, την προσφυγιά και τους νέους ηρωομάρτυρες της πατρίδας μας, ανάμεσα τους και ο Τάσος Ισαάκ και Σολωμός Σολωμού. Ενημερώσεις έγιναν στο Οδόφραγμα της Οδού Λήδρας όπου ήταν και η έκθεση, στα αεροδρόμια της Κύπρου και στις υπόλοιπες ελεύθερες πόλεις του νησιού μας.
Τη δεύτερη μέρα με ενθουσιασμό συνεχίσαμε το έργο μας. Λύπη, χαρά και ενθουσιασμός. Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Μπαίναμε σε συζητήσεις με ανθρώπους στον δρόμο, κάτω από τον καυτό ήλιο και νιώθαμε πραγματικά ότι τα λόγια τους μας δρόσιζαν. Ήταν άνθρωποι με αξίες και ιδανικά, άνθρωποι που δεν ξέχασαν. Τους νιώθαμε στο πλευρό μας, να μοχθούν μαζί μας κι ας ήταν δίπλα μας για ελάχιστα λεπτά. Βέβαια, υπήρχαν και αυτοί που ξέχασαν. Που περνούσαν ανέμελα από το οδόφραγμα της ντροπής, αγνοώντας το συρματόπλεγμα, λες και δεν συνέβαινε τίποτα. Άλλοι έλεγαν πως όλα τελείωσαν και μάταια ασχολούμαστε. Μα πού να ξέρουν οι φτωχοί και οι φουκαράδες πως «η Ρωμιοσύνη εν να χαθεί όντας ο κόσμος λείψει».
Έφτασε το απόγευμα της Παρασκευής. Στα μάτια όλων μια λάμψη, αλλά ο αναστεναγμός μας ήταν βαρύς. Γνωρίζαμε ότι την επόμενη ξημέρωνε η 20η Ιουλίου. Μαζευτήκαμε στον κυκλικό κόμβο του «ΟΧΙ». Μαθητές και φοιτητές, έτοιμοι να φωνάξουν πως δεν ξέχασαν. Πως όσο υπάρχει ζωντανή νεολαία σε τούτον τον τόπο, δεν μπορεί να χαθεί. Οι δάδες άναψαν, οι σημαίες υψώθηκαν στον ουρανό και με το κεφάλι ψηλά πορευτήκαμε προς το οδόφραγμα της Οδού Λήδρας. Η ώρα πλησίαζε, ο παλμός ανέβαινε και οι φωνές έσμιγαν όλο και παραπάνω. «Καρτερούμεν μέραν νύχταν, να φυσήσει ένας αέρας, σ’ τούν’ τον τόπον πο’ ν’ καμένος τζι εν θωρεί ποττέ δροσιάν…» τραγουδήσαμε δίπλα από την κατοχή. Γιατί ακόμα περιμένουμε τη Λευτεριά, ακόμα ζούμε για τη μέρα της επιστροφής.
Ξημερώνει λοιπόν η αποφράδα μέρα. Φτάνουμε στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας. Το τρισάγιο ξεκίνησε, κάναμε μια προσευχή γι’ αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα και μια ευχή, να πάψουμε πλέον να ζούμε ως σκλάβοι. Μεταβήκαμε στην εκκλησία της Παναγίας της Φανερωμένης, όπου ακολούθησε επιμνημόσυνη δέηση. Ακολούθως, μεταβήκαμε με ιδιαίτερο θαυμασμό στο μουσείο Καταδρομών. Άνθρωποι που έδωσαν όλο τους το είναι, κάποιοι ακόμα και τη ζωή τους, για την πατρίδα. Έκαναν τα αδύνατα δυνατά, προκειμένου να μην εδραιωθεί ο τουρκικός στρατός στην Κύπρο μας. Οι ιστορίες αυτοθυσίας και αυταπάρνησης ατελείωτες. Το μεσημέρι, κάτω από τον καυτό ήλιο, τοποθετήσαμε πανό πάνω σε αερογέφυρα της Λευκωσίας, με μόνο σκοπό να περάσουμε το μήνυμα πως οι νέοι αυτού του τόπου δεν ξέχασαν. Πως η ελπίδα για Λευτεριά και Επιστροφή συνεχίζει να ζει βαθιά μέσα μας. «Δεν ξεχνώ», «Ομοσπονδία = Τουρκοποίηση» και στη μέση η Κύπρος μας αιματοβαμμένη. Τα μηνύματα ξεκάθαρα. Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε την εισβολή και την κατοχή. Ποτέ δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα να επιβάλλει τα σχέδια του για εκτουρκισμό της Κύπρου.
Το απόγευμα συγκεντρωθήκαμε στα φώτα του Debenhams. Είδαμε μαθητές και φοιτητές με τις γαλανόλευκες τους, ζωηρούς και ανήσυχους. Έβλεπες στο πρόσωπό τους πως τους έπνιγε το δίκαιο. Πως δεν είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να δεχτούν να ζουν με λιγότερο ελεύθερο αέρα. Πως δεν πρόκειται να βολευτούν στην πάροδο του χρόνου. Η πορεία ξεκίνησε. Οι σημαίες ψηλά. Οι φωνές δυνατές. Αντιλαλούσαν στους τοίχους των πολυκατοικιών και των σπιτιών της Λευκωσίας. Περαστικοί χειροκροτούσαν και άλλοι κοίταζαν επιδεικτικά. Δεν ένοιαζε όμως κανέναν γιατί το βλέμμα ήταν στραμμένο απέναντι, στον πατέρα Πενταδάκτυλο. Τον κοιτάζαμε και θέλαμε να βαδίσουμε στις βουνοκορφές του, όμως ξέραμε πως τα συρματοπλέγματα και ο στρατός κατοχής μας εμποδίζουν. Γι’ αυτό κλείναμε τα μάτια και προσπαθούσαμε να νιώσουμε έστω και για λίγο πως περπατάμε στις δύσβατες βουνοκορφές του.
Φτάσαμε στο οδόφραγμα. Ένα ρίγος μας διαπερνούσε. Οι τούρκικες σημαίες δέσποζαν ανενόχλητες στον δικό μας τόπο, στη γη των προγόνων μας. Δεν πτοήθηκε κανείς όμως. Ο παλμός αυξανόταν, τα αισθήματα φούντωναν και οι φωνές πλήθαιναν. Ακολούθησε μια λιτή και περιεκτική εκδήλωση. Ο Μητροπολίτης Πάφου κ. Γεώργιος μας μίλησε όχι μόνο για την ιστορία και τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίσουμε την τουρκική βαρβαρότητα και κατοχή, αλλά και για τις πνευματικές αρετές που πρέπει να διαθέτουμε. Ακολούθησε η εκπαιδευτικός κ. Ελένη Σιούφτα που με τον φλογερό της λόγο μας ταξίδεψε. Τα λόγια της ανακούφιζαν τις καρδιές μας. Λόγια στοχευμένα που μας προέτρεπαν να αγωνιστούμε για την πατρίδα. Μας γέμιζαν τα μάτια και την ψυχή. Με το πέρας της εκδήλωσης κοιτάξαμε την κατοχή και ψάλλαμε όλοι μαζί τον Εθνικό μας Ύμνο. «Χαίρε, ω, χαίρε Ελευθεριά». Σαν να δίναμε μια υπόσχεση πως θα τερματίζαμε την κατοχή. Δεν αρκεί όμως η υπόσχεση. «Θέλει νεκροί χιλιάδες να `ναι στους τροχούς, θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους».
Μετά τον εθνικό ύμνο, σφικταγκαλιαστήκαμε όλοι οι συναγωνιστές. Όλοι όσοι κοπιάσαμε, ιδρώσαμε και αγωνιστήκαμε μαζί, τραγουδήσαμε «Απόψε ας πλαγιάσουμε». «…Ας έρθει ο χάρος για να ιδεί με τι κορμιά θα μπλέξει, ας έρθει κι ας διαλέξει πριν μπει στη μαύρη γη. Εμπρός, μη χάνουμε καιρό, ας μπούμε αράδα αράδα, Ελλάδα μας, Ελλάδα, αστέρι τ’ ουρανού, Ελλάδα μας, Ελλάδα δεν βγαίνεις απ’ το νου.» Όντως, ας έρθουν να δουν με τι κορμιά θα μπλέξουν. Με ανιδιοτελείς φοιτητές και μαθητές που αγαπούν και πιστεύουν στο ιδανικό της Ελευθερίας. Που δεν αποδέχονται και δεν συμβιβάζονται με την κατοχή. Που ουδέποτε θα σταματήσουν να αγωνίζονται προτού επέλθει η τελική δικαίωση. Ο μόνος τρόπος για να επιστρέψουμε είναι να αγαπούμε και να δίνουμε την ψυχή μας για την πατρίδα. Ο αγώνας όμως δεν τελείωσε, συνεχίζεται σε πλατείες και δρόμους, εκεί που η Ελευθερία δεν εγκλωβίζεται.
