Κάποιοι δυστυχώς ξεχνούν, κάποιοι δυστυχώς αγνοούν. Κάποιοι δυστυχώς παραμένουν προσκολλημένοι στην ηττοπαθή στάση των εκάστοτε κυβερνώντων και των κομματικών τους φερεφώνων. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που αρνούνται να ξεχάσουν και κόντρα στις τυχοδιωκτικές και υποχωρητικές στοχεύσεις του πολιτικού κατεστημένου συνεχίζουν να αγωνίζονται! Εκείνοι που στέκονται αγέρωχοι μπρος στο συρματόπλεγμα, έτοιμοι να ορμήσουν. Εκείνοι που φωνάζουν για τα δίκια του Ελληνισμού της Κύπρου και διατρανώνουν προς πάσαν κατεύθυνσιν πως η μόνη λύση για τον τερματισμό της παράνομης κατοχής του αττίλα είναι η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ.
Εκείνοι που υπομένουν καρτερικά την σκλαβιά της Πατρίδας μας, μέχρι να’ ρθει η Άγια ώρα που θα ζουν Λεύτεροι, γιατί «χίλια χρόνια και αν περάσουν δεν πεθαίνουμε σκλάβοι». Και δεν το λεν μήτε ως σύνθημα, μήτε για μερικούς ψήφους. Το κρατούν σαν τον ύψιστο στόχο της ζωής τους, πως σε τούτη τη γη τα παιδιά τους θα ζήσουν όχι σαν σκλάβοι, μα «να περπατούν ελεύθεροι πάνω της, διαφεντευτές της, κυρίαρχοί της».
Τα χρόνια περνάνε και βρίσκουν τις ψυχές μας να ματώνουν στο συρματόπλεγμα, να αντικρίζουν τη σημαία του κατακτητή και να λαχταρούν να την υποστείλουν… Να αναζητούν λίγο αέρα λευτεριάς!
Λεύτεροι δεν είμαστε ακόμη, σκλάβοι είμαστε και θα παραμένουμε ενόσω το μισό μας νησί ματώνει, πονεί και καρτερεί να σηκωθούμε και να αγωνιστούμε! «Ελευθερία ή θάνατος», λοιπόν!
Γραφείο Τύπου
Ε.Φ.Α.Ε.Φ.Π.
