Ένα αντίο στη χαμένη μας αξιοπρέπεια, ένας ύστατος χαιρετισμός…
Ελλάδα, Ελλάδα μάνα του καημού, έγραφε κάποτε ο Γκάτσος και το πλαισίωσε μ’ έναν αμανέ: “δεν έχω δρόμο ούτε γειτονιά, να περπατήσω μια πρωτομαγιά…”. Και τέσσερις μέρες μετά την πρωτομαγιά, γίναμε μάρτυρες ενός “νέου Δεκέμβρη”. Για άλλη μια φορά οι κουκουλοφόροι, επωφελούμενοι του γενικού κλίματος, της δικαιολογημένης λαϊκής οργής, βρήκαν την ευκαιρία να δράσουν υπό κάλυψη, να προβούν σε βανδαλισμούς και λεηλασίες που είχαν σαν αποτέλεσμα το θάνατο τριών αθώων πολιτών, μια εκ των οποίων ήταν έγκυος και μαζί με το έμβρυο – την ελπίδα, πεθαίνει και η ελπίδα του Ελληνισμού. Και βγήκαν τα γνωστά κομματικά στελέχη να εκμεταλλευτούν και να οικειοποιηθούν τη λαϊκή κατακραυγή. Τα ίδια κομματικά στελέχη που με την πολιτική του βολέματος και του ρουσφετιού χάριν των ψήφων έφεραν την Ελλάδα στην κατάσταση αυτή.
Δεν μπορούμε να μένουμε απαθείς στις εξελίξεις στη μητέρα πατρίδα. Πονούμε κάθε πόνο που υποφέρει. Και υποφέρει η Ελλάδα… Η “ψωροκώσταινα” των περασμένων αιώνων φαντάζει πορφυρογέννητη μπροστά στην κατάντια του σημερινού ελλαδικού κράτους.
Ήδη η σωτηρία του κράτους βρίσκεται στα χέρια των ξένων. Η Ευρώπη και το ΔΝΤ καλούνται να σώσουν την κρατική οντότητα, ενός κράτους χωρίς πλέον κύρος. Η Αφροδίτη ζητιάνα, κατάντημα της παγκοσμιοποίησης, κοσμεί τα ξένα περιοδικά. Η σκιά του ξένου ελέγχου πέφτει σαν σκιά ταφόπλακας πάνω από τους Έλληνες και φυσικά η “σωτηρία” δεν θα έρθει άνευ ανταλλαγμάτων. Και είναι φανερός ο κίνδυνος η Κύπρος να αποτελεί μέρος των ανταλλαγμάτων…
Η ανακοίνωση αυτή αποτελεί ελάχιστο δείγμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης στους Ελλαδίτες αδελφούς. Η ανακοίνωση αυτή, ένα λουλούδι και ένα δάκρυ. Ένα αντίο στη χαμένη μας αξιοπρέπεια, ένας ύστατος χαιρετισμός…